i'll hold on to you 90 - both grateful

[Relaina]

Sa totoo lang, hindi ko talaga alam kung ano na ang dapat kong isipin. I just met Brent’s little brother for the first time. He was the one who approached me all of a sudden, by the way. Here was the catch, though.

Ito pa talaga ang nag-invite sa akin na pumunta kami sa coffee shop at doon mag-usap tungkol sa anumang pag-aalalang nararamdaman ko para kay Brent. If I were going to be honest, I really needed that talk. Hindi ko muna ginustong istorbuhin si Mayu dahil alam kong may mga kailangan din itong asikasuhin sa bahay nito.

Tama na ang panggugulong nagawa ko rito nang maaksidente ako.

Pareho na kaming nakapag-order ng choice of coffee namin at pati na rin ng pastries na available sa shop nang araw na iyon. Si Andz na ang hinayaan kong mamili ng mauupuan namin sa second floor. Wala raw magiging istorbo roon kapag doon kami pansamantalang tumambay habang inuubos namin ang mga inorder naming kape.

Our Memory Of The Dawn 8 - Make It Work Out

It has been a while since the rest of the Narnians saw what Amy and Edmund had seen while they were at the top of the How. Edmund even had to go back inside to call on his brother and inform him of the Telmarines' arrival near the How. Numbers alone, they were clearly outnumbered. Not to mention, the weapons they brought to the site that would surely put the rest of them to a disadvantage.

But this was clearly not the time for them to falter. They've made it this far. This was a war that they clearly had to win to finally free the Narnians once and for all.

After watching that display of arrival, the Narnians — with Peter's permission — decided to send out an envoy to deliver a message to King Miraz with regards to a proposed duel with the High King Peter himself. The whole time, Amy had only listened to the discussion and didn't voice out any of her thoughts about the proposal. But she knew that this was the only way they could acquire what they wanted personally. If worse comes to worst, of course, they had to prepare themselves for an all-out war.

i'll hold on to you 89 - the little brother

 [Relaina]

The day before the first day of school for that semester.

Huminga ako nang malalim nang makalabas na ako sa hospital building kung saan naroon ang opisina ni Dra. Fate. Nagpunta ako roon para magpa-check up dahil gusto kong siguraduhin na okay na ako kapag pumasok na ako sa university kinabukasan. Isa pa, isa iyon sa ibinilin sa akin ni Doktora bago ako na-discharged.

Mabuti na lang at wala na silang nakitang anumang problema sa akin. Laking-pasalamat ko talaga na wala na akong aalalahanin pa kapag pumasok na ako. Makakakilos na ako ulit nang maayos.

Pero kahit naman sabihin ko sa sarili ko na wala na akong aalalahanin, may isa pa ring sumisingit sa utak ko. Dapat ko pa bang sabihin kung sino?

【open letter】Dear Future Me

I know I wrote something about this the last time. Not sure what year. Pero... sana kapag nabasa mo 'to, regardless of the amount of time that passed since I wrote this, marami ka nang na-achieve. May mga nakasama ka nang mga kaibigan na talaga namang tumulong at tumutulong sa 'yo na maayos ang buhay mo, gaya ng madalas mong sabihin sa sarili mo.

Grabe... May boyfriend ka na kaya kapag nabasa mo 'to? O 'di kaya maayos na trabaho? Iyong may steady income para magawa mong bilhin ang mga gusto mo. Iyon kasi ang isang dahilan kung bakit wala pa rin akong nagagawang matino para sa sarili ko. Sana kapag nabasa mo ito some time in the future, may nabago na kahit papaano sa buhay mo.

Sana... makilala mo na yung taong handa kang makasama at mahalin kahit na anong mangyari. Yung kaya kang suportahan sa mga pangarap mo. Sa kagustuhan mong maging writer at sikat na author. Oo, madalas kong sabihin noon sa sarili ko na sakit lang sa ulo ang pag-ibig at magkaka-boyfriend lang ako kapag nagawa ko nang ayusin ang buhay ko. Pero sana... mawala na yung mindset na iyon one day. Naniniwala pa rin naman ako sa right love na darating. I hope ganoon ka rin.

Wishing you a good life ahead,

31-year-old Florence Joyce

i'll hold on to you 88 - contemplation as he sleeps

[Relaina]

“Can I sleep on your lap?”

Okay. That question definitely threw me off guard, to be honest. Ilang sandali rin akong hindi nakapag-react nang maayos sa narinig ko. Oo, alam kong inaantok na ang lokong ito. Pero, hello! He was seriously asking that?

“Hoy, Mr. Montreal! Ano na namang klaseng masamang hangin ang pumasok sa utak mo at naisipan mong itanong iyan, ha?” hindi ko tuloy napigilang itanong dito.

Hawak pa rin nito ang kamay ko. I didn’t mind that, though. I did love the warmth of his hand on mine, after all. Kahit na wala akong planong sabihin iyon dito. Pero tiningnan lang ako ni Brent at mukhang hinihintay ang isasagot ko sa tanong nito.

i'll hold on to you 87 - laughter

[Relaina]

Hindi ko alam kung may dapat ba akong katakutan sa paraan ng pagtatanong sa akin ni Brent tungkol sa half-brother ko. Then again, if it was out of curiosity, perhaps I could give him a decent answer. Ang problema ko lang, paano ko ipapaliwanag sa lalaking ito ang sitwasyon ng pamilya ko?

Ilang sandali rin akong nag-alangan kung paano ko ba uumpisahan ang magiging kuwento ko. Napakamot pa ako ng ulo dahil magulo ang takbo ng utak ko sa kaiisip ng gagawin para maumpisahan na ang usapan. Pero nang makapagdesisyon naman na ako —-

“Sorry…” Brent said and approached me, much to my surprise. Ipinatong nito ang isang kamay nito sa ulo ko makalipas ang ilang sandaling pagtitig sa akin.

Ipinagtaka ko iyon. Pero hanggang tingin lang ang ginawa ko rito bago ako nagsalita. “Bakit ka nagso-sorry?”

i'll hold on to you 86 - missing the presence

[Relaina]

Two days had passed since I was discharged from the hospital. Kahit papaano ay nakakakilos na ako nang normal at wala na akong masyadong iniindang sakit sa katawan dala ng mga nasirang buto sa akin. Though Dra. Fate said that they were able to fix the broken bones I sustained because of the incident, I still had to be very careful about my movements.

Hindi pa ako masyadong pinapayagan nina Mama at Papa na lumabas ng bahay maliban na lang kung sa garden lang. Siyempre pa, bored ako dahil wala akong masyadong ginagawa rito sa bahay. Then again, kailangan kong sumunod sa utos ng doktor para na rin sa ikagagaling ko.

Hindi masyadong tumatambay si Mayu rito sa amin dahil kinailangan nitong mag-stay sa mga magulang nito at samahan ang mga ito bago umalis ulit at bumalik sa trabaho. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit hindi na lang magpa-transfer sina Tito at Tita rito sa Altiera para hindi na nalalayo ang mga ito sa anak.

But it seemed that Mayu didn't mind the distance. At mukhang ganoon din ang mga magulang nito dahil confident ang mga ito na may nag-aasikaso sa anak ng mga ito. Pero sana, maisip naman ng mga ito na kailangan din sila ni Mayu.