Let This Be The Moment

"You got to be kidding me!"

I raised my head as soon as I heard someone familiar uttered those words. I couldn't help frowning upon seeing my friend groaning as she banged her head on the table.

"What's your problem? You looked like someone who just got dumped by your boyfriend." Of course, I said that as a joke.

"Excuse me!" she exclaimed as she straightened herself and faced me indignantly. "I'm the one who dumps people first when I know they're starting to become toxic in my life. And my boyfriend right now isn't one of them, okay?"

"Alright, alright. Chill down, will you? You know I was joking." The smile on my face slightly faded not long after. "But there's something wrong, isn't it?"

Shs didn't answer, even when a minute had passed. In fact , she avoided her gaze as soon as I asked that.

Tears With A Smile

" 'Ayan ka na naman. Hindi ka na ba magsasawang tumingin sa poster na 'yan? Aba'y hanggang ganyan na lang naman ang ginagawa mo, ah."

Napangiti na lang si Yuzuha at bumuntong-hininga sa sinabing iyon ng kaibigang si Nia. Naroon lang naman siya sa bench kung saan tanaw niya sa kabilang kalsada ang manong na nagtitinda ng ilang posters at mga laruan. Nakaugalian na niyang gawin iyon sa tuwing pauwi na siya galing sa university kung saan siya nag-aaral.

Tama naman kasi ito. Hanggang ganoon na nga lang ang kaya niyang gawin. Kilala niya kasi kung sino ang nasa poster na iyon. And it wasn't because that person was famous. Yuzuha came to know that person before all the fame he and his friends were taking in. But for her, that was a long time ago.

The two of them were separated now, only because they chose to take different paths.

In This Place Someday

"Can you move?"

Tango na lang ang naging tugon ni Renz habang tinutulungan siya ni Lara na makaupo sa kabila ng sakit na nararamdaman.

Paanong napunta sila sa ganitong sitwasyon na kailangan pa nilang magtago sa kuweba habang nagpapagaling kahit papaano?

Longing For Those Forgotten Times (B1A4 Sandeul Fanfic)

Kailangan ba talagang sumabay sa pagtulo ng kanyang mga luha ang pagpatak ng ulan? Oo na. Madrama na kung madrama ang dating ng tanong na iyon sa isipan ni Joanna.

Pero ano ba'ng magagawa niya? Ilang taon na rin niyang pilit na hinahanapan ng sagot ang tanong na iyon. Bata pa lang siya ay laging ganoon ang nangyayari. Kulang na lang talaga, isipin niyang may kakaiba sa kanya kaya ganoon ang nangyayari sa tuwing umiiyak siya.

Hindi nga kaya...?

Sa ngayon, hindi sigurado si Joanna kung mahahanapan ba niya ng sagot iyon. Marami pang ibang bagay na gumugulo sa kanyang isipan ng mga sandaling iyon. Mas mabuting iyon na muna ang pagtuunan niya ng pansin higit sa anupaman.

It Will Always Hurt Me

 

"Things are getting weirder here by the second. You know that?"

Pero buntong-hininga lang ang naging tugon ni Ilsie sa sinabing iyon ng pinsan niyang si Eldrin. "Alam mo, kung makapagsalita ka, parang may bago pa sa bagay na 'yon, 'no?"

"O, ano'ng problema mo't high blood ka yata?"

"Hindi ako high blood. Buwisit lang." Kung may ikakasarkastiko pa siguro ang paraan ng pagsagot niya, baka nagawa na niya iyon.

Pero wala siya sa mood na tuluyang sirain ang araw niya. Lalo pa't mukhang lumalala na ang sitwasyong nakabalandra sa kanyang paningin ng mga sandaling iyon.

Better Than This Moment (EXO Xiumin Fanfiction)

Quite an old story dedicated to MoonDust_JC/NaughtyCielo.

"Sige na. Ngumiti ka na."

Bakit ba ang kulit ng babaeng 'to ngayon? Sa totoo lang, ilang beses na niya akong kinukulit na ngumiti. Ano naman ang meron at ganito siya kakulit ngayon?

Pero gaya ng madalas kong gawin, hindi ko sinunod ang gusto niya. Wala akong dahilan para ngumiti ngayon. Stressed ako at gusto ko munang alisin sa isip ko ang kung ano mang 'di magandang nangyari sa akin ngayong araw.

"Bakit ba ayaw mong ngumiti, ha? Minsan na nga lang akong mag-request sa 'yo, eh."

August

Kulang na lang talaga, itapon ko na sa basurahan ang maliit na kalendaryong nasa mesa ko. Kung bakit ba naman kasi kailangan pa niyang ipagawa sa akin iyon. Ano naman daw kasi ang mapapala ko kung bibilangin ko ang mga araw na nagdaan hanggang sa makarating ako sa buwan ng Agosto? Sira-ulo talaga ang lalaking iyon kahit na kailan.

Pero... wala naman sigurong masama ang umasa, 'di ba? Siya naman ang nagsabi na babalik siya, eh. Maliban na lang talaga kung pinapaasa lang ako ng lokong iyon. Malalagot talaga siya sa akin kapag ganoon lang ang gusto niyang mangyari.

Mas madalas na hanggang tingin lang sa labas ang kaya kong gawin dahil sa ganoong paraan lang ako nagkakaroon ng pag-asa. Tag-ulan nga sa Pilipinas pagdating ng Agosto pero mahalaga sa akin ang buwan na iyon dahil noon ko siya nakilala. Sa buwan na iyon nagkaroon ng kulay ang buhay kong talaga namang napaka-boring.

Kaya siguro ganito na lang ang pagtitiyaga ko na magbalik siya.

Kumunot na lang ang noo ko nang makarinig ako ng busina ng kotse. Sino naman kayang sira-ulo na iyon ang naisipang mag-ingay talaga sa area namin? Nang bumaba ang tingin ko mula sa bintana patungo sa kalsada kung saan naroon ang istorbong sasakyan na kanina pa bumubusina, pakiramdam ko talaga parang tumigil sa pag-ikot ang mundo ko.

Isang ngiti lang naman ang kailangan ko, eh. Ngiting nanggaling sa kanya, ngiting magsasabi na tama lang ang ginawa kong paghihintay sa muling pagbabalik niya.

"You did it."

Yeah... I guess I did.

I'll Come After You

Hindi ko alam kung ano na ang nangyari pagkatapos ng digmaan. Namalayan ko na lang ang sarili kong nakahiga sa malaking kama sa silid ko. Naaamoy ko pa rin ang amoy ng halamang gamot na paniguradong ginamit sa akin para lang mabigyan ng lunas ang mga tinamo kong sugat.

Pero hindi iyon ang mas inaalala ko.

Nasaan siya? Bakit wala siya rito? Bakit hindi ko maramdaman ang presensya niya sa paligid ng palasyo?

Still Want To Hold On

[Rina]

Just a last wish ended everything between me and Hiroto. I could've laughed, you know. Yes, he wished for it. But until this moment... I couldn't accept that everything disappeared just like that.

It was his wish that made me this strong... and yet still yearning to be with him. A long time had passed since then. I couldn't even tell how long I've yearned for him. Though we had a weird start, I learned to accept it when I made sure that I really loved him. I accepted him in spite of the truth threatening to pull us apart from each other. I learned to bear all that... because I knew I would never be able to love anyone in my life again the same way I've come to love my husband who, until the end, remained thinking about me and my happiness.

Only Way To Counter That

Isang buntong-hininga na lang ang pinakawalan ni Kara matapos sipatin ang katatapos lang na painting. Hindi naman dapat ganoon ang reaksyon sa katatapos lang na obra. Pero hindi niya maiwasang gawin iyon.

Isang pagkatok sa pinto ng silid na gamit ni Kara ang pumutol sa daloy ng pag-iisip niya. Hindi niya napigilang pangunutan ng noo dahil doon. Sino naman kaya ang malakas ang loob na guluhin ang katahimikang ini-enjoy niya?

Okay, medyo weird na yata ang dating n'on. Pero iyon naman ang totoo, 'di ba? Nagkulong siya roon para makapagpinta at para ma-enjoy na rin ang katahimikan doon.

"Kara!"

In Time

Ganoon ba talaga kapag nagmahal? Dumarating sa puntong hindi na nagiging sapat ang katapatan ng puso na kasamang inaalay sa taong pinaglalaanan mo niyon?

Sa tingin ko, dumating na ako sa puntong iyon. Ang pagkakataong hindi ko alam kung labis kong katatakutan, panghihinayangan, o... magbibigay sa akin ng pagluwag ng kalooban.

Magulo ang utak ko ngayon. Hindi ko alam kung dapat kong maramdaman iyon. Pero sa totoo lang, kailan nga ba hindi nagulo ang utak ko dahil sa kanya?

Seriously, all I could do was to chuckle bitterly.

The sound of door opening snapped me out of my musings. Approaching footsteps soon followed.

Dahil doon, alam kong papalapit na siya.