Okay. I’m feeling a little weird today. Actually, hindi lang ngayon, eh. May ilang araw na akong medyo hindi mapalagay. Ako lang ba o talagang nalalayo na ako sa mga naging friends ko sa FB? O baka epekto lang ito ng hindi masyadong nagpo-post ng mga status sa FB? Well, sorry. Hindi sa lahat ng pagkakataon, gusto kong i-post ang saloobin ko. Kahit kating-kati na talaga akong mag-post, wala pa rin.

Maybe because I got used to keeping things to myself. Kahit sabihin pang age na ito ng social media kung saan marami na akong puwedeng pagsabihan ng anumang bumabagabag sa isip ko, hindi ko pa rin magawang ilabas ang anumang saloobin ko. Kaya nga minsan lang akong mag-ingay kahit dito sa blog ko. Kahit na talagang marami akong gustong sabihin.

Anyway, ito lang naman ang feeling ko, eh. Pero kung ganoon nga talaga ang sitwasyon, wala akong magagawa. Ayoko namang ipilit ang sarili ko sa kanila kung gusto na nila akong iwanan at kalimutan, `di ba? Never akong nag-demand ng atensyon nila. Minsan na akong nagkamali nang gawin ko iyon. Sa huli, ako pa rin ang nasaktan.

Pasensiya na sa biglang pagpo-post ng kung anong kadramahan dito sa blog ko. Minsan lang ito. Palibhasa, hindi ko pa matapos-tapos ang pag-e-encode sa ongoing MS ko dahil sa topaking keyboard at sa keyboard na nginatngat ng daga ang cord. Ang sarap lang nilang kutusan at pagtatatagain, sa totoo lang. Urgh!