Indigo Love - Chapter 6

"INVITED AKO sa birthday celebration ng pinsan mo?" nananantiyang tanong ni Rianne kay Alex nang sabihin nito sa kanya ang tungkol sa pag-imbita umano ng pinsan nito. "Pero imposible naman yatang makapunta ako roon. Baka nalilimutan mo, nagtatago ako."

"Ikinonsulta ko naman ito sa mga boss ko sa agency at pumayag naman sila. Huwag kang mag-alala. Hindi ka mapapahamak roon. I promise you."

Naumid siya sa narinig at dahil na rin sa nakita niyang katapatan sa mga mata nito habang sinasabi iyon. Muli niyang tiningnan ang invitation na inabot nito sa kanya. Wala naman sigurong problema kung pumayag siyang pumunta sa birthday celebration na iyon. May dalawang linggo na rin siyang naroon sa bahay ni Alex. Mukhang kakailanganin naman niyang lumabas kahit paminsan-minsan lang sinigurado naman nito na magiging ligtas siya roon. Kaya hindi na siya nagpatumpik-tumpik pa at pumayag na rin siya.

"Pero ano ang isusuot ko? Do I need a gown?"

The Targeted Tennis Player Of Seigaku 15 - Sniper's Shot Hits The Target

Disclaimer: I do not own Prince of Tennis or Detective Conan. They belong to their respective authors. I only own Shinomiya Kourin and the other OC's in this story.

Warning: Characters might not be in their usual selves. In other words, possible OOC

-x-x-

Chapter 15: Sniper's Shot Hits The Target

"Surprised to see me alive, Themis?" Shouko taunted with a smirk, a katana on her hand.

That was what made Themis infuriated. She was constrained to the ground by one of the Miyuzaki clan members, with a gun pointed to her head.

"I should've killed you instantly with that bullet!" Themis shouted angrily. Though she tried to break free from being constrained, she couldn't.

Don't Fear This Love - Chapter 8

"TELL ME you're joking, Sharian. Just tell me that you're lying about breaking up with me," hindi makapaniwalang pakiusap ni Nelmark kay Sharian nang sabihin niya rito ang desisyon niyang putulin na ang relasyon nila.

Matapos ang pag-uusap nilang iyon ni Melissa ay ilang araw niyang pinag-isipan ang naging desisyon niya. At kasabay ng pag-iisip niyang iyon ay ang pag-iwas na ginawa niya kay Nelmark. Pero hindi nagtagal ang pag-iwas niyang iyon dito at ngayon nga ay kinokompronta na siya nito sa parking lot kung saan siya naabutan nito.

"Please, Shar. Sabihin mo naman sa aking hindi totoong gusto mong makipag-break sa akin ngayon. Hinding-hindi ko matatanggap iyon." Dama niya sa tinig nito ang hirap at pagsusumamo subalit kailangan niyang panindigan ang naging desisyon niya. Tutal ay ikakasal naman na ito kay Melissa.

"I'm sorry, Nelmark. Pero kailangan kong gawin ito."

Indigo Love - Chapter 5

"SORRY about earlier."

Nag-angat ng tingin si Alex nang marinig iyon kay Rianne. Nasa dining room sila at kasalukuyang nag-aalmusal matapos niya itong gisingin kanina. Her face was solemn while looking at him. At sa totoo lang ay hindi niya gusto ang nakikitang lungkot sa mga mata nito. Wala siyang ideya kung ano ang napanaginipan nito ngunit batid niyang hindi talaga iyon maganda dahil umiiyak ito nang gisingin niya ito kanina.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya maialis sa isip niya ang luhaang si Rianne kanina. Nasa kusina siya nang mga oras na iyon at masayang naghahanda ng almusal nila ng dalaga nang bigla siya makarinig ng pag-ungol. Noong una ay inakala niyang pinaglalaruan siya ng pandinig niya ngunit naulit ang ungol na iyon at lumakas pa. Sa isang iglap ay narating na niya ang silid na ipinagamit niya kay Rianne matapos patayin ang kalan. At ganoon na lang ang pag-aalala niya nang makitang umiiyak ito habang nakapikit. Ginising niya ito at ginawa ang makakaya niya upang pakalmahin ito. There was this urge inside of him to kiss her to calm her. Thankfully, he didn't do it.

Nang tanungin niya ito tungkol sa napanaginipan nito ay hindi ito nagsalita. Bagkus ay walang salitang bumangon ito at niyakap siya. Hindi niya itinangging ikinagulat niya iyon. Subalit agad ding naglaho iyon nang maramdaman niya ang pagtulo ng mainit na likido sa leeg niya kung saan nito isiniksik ang mukha nito. Umiiyak na naman ito at tila dinaklot ang puso niya dahil doon. Ang tanging nagawa na lang niya ay yakapin ito nang mahigpit, lalo na nang marinig niya ang pabulong na pakiusap nito.

At Least We Have Forever 14 - Heart's Findings

Now with regards to the battle part of this story, it will happen in the next chapters since they'll be dealing with one formidable enemy, though it still has to do something with Riya and Kurama. Of course, that includes Kurama's trials. I'll try updating in a regular basis as long as my works (most of which has something to do with home) don't bother me that much. I also need to update my other stories so I hope it doesn't matter that much. But I hope I could bring you a good story here. I'm actually a bit (or maybe not just a bit) bothered on how the story actually turned out and how it would appear to the readers. Anyway, back to the topic. I hope you enjoy reading this as much as I enjoyed writing (and editing) this. Don't forget to review, as well. I really appreciate them.

Let's get on with the story, shall we?

---

AT LEAST WE HAVE FOREVER

CHAPTER 14

Hearts' Findings

---

Two weeks later, Hanasakura Academy…

"Alright, everyone! It's time to pay attention since we'll be talking about our class activity for the Rose Festival," Miss Ryuuzaki announced to the class that one morning after their winter break and in a way, it caught the students' attention.

"Rose festival? What's that?" Riya asked in a soft tone to Kurama who was in front of her.

Till Beyond Eternity - Chapter 5

"WE'RE GOING to do what?" gulat na tanong ni Relaina kay Allen nang sabihin nito ang tungkol sa birthday party ng bunsong kapatid nito kung saan ay plano siya nitong isama. Pero ang pagpayag niya sa pagsama dito ay isa lang pala sa mga plano nito para sa kapatid.

"Sige na, pumayag ka na. Ikaw lang talaga ang naiisip kong puwede kong maka-duet para sa performance ko sa birthday ni Andz," pangungumbinsi nito. Iminungkahi kasi nito na mag-duet silang dalawa para sa performance nito sa okasyon na hiniling ng bunsong kapatid nito dito.

Napatingin siya sa paligid ng parke at bumuntong-hininga. Ano naman kaya ang pumasok sa utak nito at siya pa ang naisipan nitong maka-duet? Hindi siya singer, for heaven's sake! Walang-wala ang boses niyang tanging apat na sulok lang ng banyo niya ang nakakarinig kung ikukumpara sa boses nito na hinahangaan ng marami kahit na minsan lang itong kumanta sa harap ng maraming tao. Pero hindi lang iyon ang inaalala niya.

Paano siya makakapag-perform sa harap ng mga kamag-anak nito na siguradong imbitado sa party na hindi nadi-distract dahil lang kasama niya si Allen? Hindi niya gustong mapahiya sa mga bisita nito kaya naman talagang alangan siya sa pagpayag sa kagustuhan nito. Bumuntong- hininga muna siya bago niya ito hinarap. She grunted at his expression that greeted her. Para itong nagpapaawang bata—in a cute way—na pagbigyan ang gusto nito. Gusto tuloy niyang magsisi na humarap pa siya rito. Hindi iisang beses na ginamitan siya nito ng ganoong taktika kapag nakikiusap ito sa kanya. Hindi niya alam kung matutuwa siya o maiinis dahil nawawalan siya ng kakayahang tanggihan ito kapag ganoon ito tumingin sa kanya. How was it possible that this guy had such a cute way of "forcing" someone to do a favor for him?

Sana Ako Naman Ang Mahalin Mo - Chapter 6

PAKIRAMDAM ni Khea ay sinabugan siya ng isang malakas na granada sa harapan niya nang mga sandaling iyon. Ayaw pa ngang mag-sink in sa utak niya ang mga sinabi nito sa kanya.

"Tama ba ang narinig ko, Norina?" And then she laughed weakly. "Please tell me you're joking. Sabihin mo sa akin na hindi totoo ang mga sinabi mo sa akin ngayon."

Hindi niya gustong tanggapin na ganoon na lang ang lahat. Hindi niya magawang paniwalaan na mawawala na lang nang ganoon ang best friend niya... ang taong isa sa mga pinagkukunan niya ng lakas.

"Khea, totoo ang lahat ng mga sinabi ko sa iyo. I'm sorry kung ngayon lang ako nagkaroon ng guts na ipagtapat sa iyo ang lahat. But please try to understand. Hindi ganoon kadali para sa akin na aminin sa iyo ang totoo."

Indigo Love - Chapter 4

AYAW dalawin ng antok si Rianne kahit batid niyang mag-a-alas-dose na ng hatinggabi at nakatitiyak siyang tulog na si Alex sa silid nito. Kung hindi man ay naroon lang ito sa loob ng silid nito at may ginagawa na may kinalaman sa trabaho nito. Hindi naman niya pupuwedeng istorbohin ito at yayaing makipagkuwentuhan para lang makatulog siya. Sobra-sobra na ang abalang ibinigay niya dito nang patuluyin siya nito sa bahay nito imbes na nag-e-enjoy dapat siya sa pagbabakasyon. Pero dahil sa panganib na ngayon ay tahimik na nakaabang sa kanya, may palagay siyang ang apat na sulok ng bahay na iyon ang magsisilbing sanctuary niya hanggang sa matapos ang lahat.

Yes, she considered that house as a sanctuary. Hindi niya naramdaman ni minsan na isa iyong kulungan o 'di kaya ay taguan ng mga nanganganib ang buhay. Parang at home na at home ang pakiramdam niya sa bahay na iyon. Kunsabagay, hindi naman hinahayaan ni Alex na maramdaman niyang nasa panganib ang buhay niya. Para lang siyang nagbabakasyon. Parang special guest ang turing nito sa kanya kaya naman hindi miminsang nakadama siya ng pagkakilig dahil sa klase ng pag-aasikaso nito sa kanya.

Nang makaramdam siya ng panunuyo ng lalamunan ay naisipan niyang lumabas ng silid at magtungo sa kusina. Ngunit bago pa man siya makarating roon ay nakita niya ang isang bulto na nakatayo sa nadaanan niyang balkonahe pero hindi siya nakadama ng takot. Alam niyang si Alex iyon at may hawak na cell phone. Nangunot nang bahagya ang noo niya nang mapansing napakaseryoso ng mukha nito habang pinakikinggan ang sinasabi ng nasa kabilang linya. May pagkakataon pa na nakikita niyang naggalawan ang mga ugat nito sa mukha at napapamura rin. Sino kaya ang kausap nito at bakit tila ganoon na lang ang reaksiyon nito? Ano ba ang sinsabi ng kausap nito?

"At sa tingin mo ba, Jett, hahayaan kong may mangyaring masama kay Rianne? Dadaan muna sila sa bangkay ko bago nila mahawakan ni dulo ng daliri niya. Sisiguraduhin ko na sa impiyerno ang bagsak ng lalaking iyon sa oras na makumpirma ko na siya ang mga pakana ng mga pananakot kay Rianne. I swear!" mariin at determinadong sabi nito sa kausap na ikinagulat niya.

The Targeted Tennis Player Of Seigaku 14 - The Dreaded Danger

Disclaimer: I do not own Prince of Tennis or Detective Conan. They belong to their respective authors. I only own Shinomiya Kourin and the other OC's in this story.

Warning: Characters might not be in their usual selves. In other words, possible OOC.

-x-x-

Chapter 14: The Dreaded Danger

Seishun Gakuen…

"What exactly do you want from me?" Kourin coldly asked to the woman in front of her. The woman who was codenamed Themis.

Themis only laughed in a sinister manner. "Well, you should know that already, princess. We need to know where you keep the Celestial Succession Ceremonial Items. If you can't provide us with the right information—" she paused and took hold of something from her inner chest pocket. She took it out and revealed a handgun, a .45 caliber pistol to be exact. "—one of your friends will be shot," Themis said, and then smirked. "I believe it was known to you and the Miyuzaki clan about the content of the bullets that our agency are using right now. I think it would be best if I remind you that this is the exact same gun that I used to kill your beloved mother, Rina. Of course, you already know that she was the one known as the Purple Angel of the Shinomiya clan. That night, however, she was dyed in red—with her own blood at that. And the chemicals inside of these bullets were containing the same component as those of that almost burned your right hand when you touched your mother's body that night."

Don't Fear This Love - Chapter 7

"ALAM MO, kahahatid ko lang sa 'yo diyan sa bahay niyo pero nami-miss na kita. Sana dumating na ulit ang bukas nang makasama na naman kita."

Napangiti na lamang si Sharian nang marinig niya ang sinabing iyon ni Nelmark mula sa kanyang cellphone. Tinawagan kasi siya nito eksaktong nakauwi na ito sa bahay nito.

Ganoon naman palagi ang routine nila pagkatapos siyang ihatid nito sa hapon kapag natapos na ang last subject niya. At naging ganito ang routine nila ever since na nagkaroon na sila ng unawaan two weeks ago.

Magmula nang sagutin niya ito ay mas kilala pa niya nang husto ang binata. Nakikita niya ang mga good qualities nito na ngayon lang niya nakikita nang lubusan. Kung may mga bad qualities pa nga ito—na bihira na lang niyang makita—ay tinatama niya. Although she knew that it would be hard to break kaya naman handa siyang magbigay ng time para rito.

Indigo Love - Chapter 3

BAHAGYANG nangunot ang noo ni Rianne nang makita niya ang isang kahon na nakapatong sa kotse niya. She just went out of the coffee shop and her cark was parked on the other side of the road. Kaya tanaw niya mula sa kinatatayuan ang misteryosong kahon. Sino naman kayang walang magawa sa buhay ang naglagay niyon sa kotse niya? Bumuntong-hininga na lang siya at napailing bago niya naisipang puntahan iyon.

Pero bago pa siya makahakbang papunta roon ay nakita niyang palapit sa kanya si Alex. Hindi niya naiwasang mapangiti habang nakatingin sa guwapo nitong mukha at nakasuot lang ng simpleng polo shirt at jeans. Gayunman ay sapat na iyon upang kumabog ang dibdib niya. Hindi siya makapaniwala na ganoon pa rin kalakas ang epekto nito sa kanya kahit labing-isang taon na ang nakalilipas nang huli silang magkita nito. Ang akala niya ay limot na niya ang lahat ng iyon. Hindi ba't nagawa na niyang magka-boyfriend na hindi si Alex ang ginagamit niyang standard sa pagpili?

"Hindi ka ba marunong magtimpla ng kape at lumalabas ka pa para lang magkape?" pabiro at nakangiting tanong nito at kunwari ay inirapan lang niya ito.

"Hindi ko gusto ang timpla ng kape ko kaya ganoon."

At Least We Have Forever 13 - A Promise Beneath The Moonlight

AT LEAST WE HAVE FOREVER

CHAPTER 13

A Promise Beneath The Moonlight

---

It was exactly 11:30 in the morning when Riya and Kurama reached the Minamino household—just in time for lunch. Along the way, the two enjoyed a pretty good conversation that made them unable to notice some familiar people.

Ayako noticed them when they passed by the cake shop she was managing that made the said maiden smile. Soujiro and Yukari saw them, as well, as the siblings watched outside the restaurant that they were in at that moment. As for Yumi, she just went out of the bookstore when she noticed Riya and Kurama. It didn't give her much of a surprise, though. In fact, she satisfyingly smiled at the sight.

Till Beyond Eternity - Chapter 4

SINERYOSO NGA ni Allen ang sinabi nito kay Relaina. Hindi na nga siya nilubayan nito. Palagi na lang itong naroon sa tabi niya kahit hindi niya ito pinapansin at kinakausap. And just like what he said, she couldn't do anything to push him away kahit gustuhin niya. Hindi tuloy niya malaman kung dapat siyang matakot. But the flowers he was continuously giving to her were telling her otherwise.

Whenever she was tired after doing her assignments and projects, he would always give her a snack or something to drink. More often than not, a Sweet William goes with it that she knew was freshly picked somewhere—wherever it was. Kapag bigla na lang siyang natitigilan dahil tumatambad sa kanya ang mga sweet couples na nasasalubong niya, bigla na lang itong susulpot sa harap niya at bibigyan siya ng isang bungkos ng jonquil. Ngingiti lang ito sa kanya—na para bang sinasabi nitong wala siyang dapat ikainggit o ikalungkot—at aalis nang walang lingon-likod. Para bang may alam ito sa nararamdaman niya kapag nakakakita siya ng magkasintahang masaya at mahal ang isa't isa. Kaya bigla na lang itong susulpot sa tabi niya at bibigyan siya ng jonquil—na para bang sinasabi nito na siya na lang ang pansinin niya.

Kapag naiisip niya na marahil iyon nga ang nais nitong sabihin sa kanya sa pamamagitan ng mga bulaklak ay napapangiti siya. Yes, for the first time, nagawa siyang pangitiin ng mga pasimpleng gestures sa kanya ni Allen. Oo, may mga pagkakataon na inaasar pa rin siya nito lalo na kapag nasa klase sila. Pero may palagay siya na ginagawa lang nito iyon upang ipakita sa lahat na walang nagbago sa pagtrato nito sa kanya. Na walang ibig sabihin ang mga pagpapa-cute nito—kung iyon nga ang tawag sa ginagawa nito.

Pero nakatitiyak siya na may unti-unting nagbabago sa nararamdaman niya para rito. May palagay siyang tumatalab na ang pagpapa-cute nito sa kanya. Yes, she knew she was attracted to him from the start. But she couldn't conclude anything more than that dahil natatakot siya. His simple gestures—even though she found them weird in a way—made her feel fuzzy and warm and... loved. Weird of her to think that way but she couldn't help it.

Sana Ako Naman Ang Mahalin Mo - Chapter 5

FOR TWO weeks, Khea had never felt so much happiness than those times that she's with Phrinze. Although lagi niyang sinasabi na mali ang nangyayari sa pagitan nila ng binata, hindi pa rin niya magawang pigilan ang sarili. He was her bestfriend's boyfriend at hindi iyon lingid sa kaalaman ng lahat.

Walang araw na hindi sila magkasama nito. Sa mga araw na iyon, lagi itong nakaalalay sa kanya sa bawat oras. Marahil ay nadala na ito matapos ang pangyayari noong nag-hiking sila. Ngunit bukod doon ay may nagpapalito sa kanya. Nag-umpisa iyon matapos ang insidente sa bundok two years ago.

Napapansin niyang kahit na magkasama na sila buong araw ay tumatawag pa ito sa kanya. Madalang nitong gawin ang bagay na iyon, kahit noong mga panahong nanliligaw pa lang ito kay Norina at gusto siyang kulitin dahil tinatamaan ng katorpehan. At kahit abutin pa ito ng madaling-araw sa pakikipag-usap sa kanya ay hindi nito alintana iyon. Napapansin din niya ang pag-aasikaso nito sa kanya na para bang siya ang girlfriend nito at hindi si Norina dahil sa klase ng treatment nito sa kanya na ibang-iba sa trato ng isang kaibigan.

Maging ang mga tulips na ibinibigay nito sa kanya ay may kasamang notes. Alam kasi nito na favorite flower niya ang tulip. Pero minsan lang itong magbigay ng bulaklak sa kanya, even if it's just a friendly gesture on his part.

Can Hope Bring You Back To Me?

Chapter Title: Can Hope Bring You Back To Me?

Pairing: Yukimura/OC

Genre: Romance/Angst

Rating: K+

Chapter Summary: It's a hard task for him to forget and let go, especially if his heart remains holding on to the memories where he can still keep her alive… even though reality speaks otherwise.

Standard disclaimer applies.

By the way, this is the side story for "Seasons Of Chances And Love 2: Perfect Love In Summer" and somehow, I could say that this is the continuation of Yukimura-Miyako arc in the story "Perfect Love In Summer". This will be told in Yukimura's POV so it's written in first person POV. Remember about the part where Miyako saw Yukimura holding on to the old blue paper crane during Rikkaidai's water break? This side story will explain the full reason of that part and who actually is the girl that those two were talking about.

Just a little warning, though. You might find that girl familiar if you've read my other POT stories—including the crossover ones. And also you might fight Yukimura to be OOC in this. But even still, I hope you like this chapter.

NP: "Because I Miss You" by Jung Yong Hwa (only written here in its English translation for the benefit of the readers)

-x-x-

Falling in love, huh? To be honest, I could only listen and imagine as to how it actually feels. At most point in my life, falling in love was something that could only cross in my mind like the passing wind. It's there but it never lasted in one place for long. It kept on blowing ever so gently but no one could see it at all. Yes, everyone could feel that mysterious and invisible wind called love.

The wind was just like love, right? But I never knew what it was really like to fall in love at all.

The Targeted Tennis Player Of Seigaku 13 - Sacred Items And The Miyuzaki Family

Disclaimer: I do not own Prince of Tennis or Detective Conan. They belong to their respective authors. I only own Shinomiya Kourin and the other OC's in this story.

Warning: Characters might not be in their usual selves. In other words, possible OOC

-x-x-

Chapter 13: Sacred Items and The Miyuzaki Family

I wasn't angry at my father because of keeping the truth from me about his friend who happened to be Rin-chan's father. I wasn't angry at all. I knew he was saving his best friend from danger that he never thought his friend was dealing with.

Now I knew how hard it was for him to protect his friend and us at the same time. After he learned that I became involved in his previous predicament, he kept on saying sorry. I just let him, though. This was the first time I saw Oyaji this serious and I can feel it.

Don't Fear This Love - Chapter 6

KAGAGALING LANG ni Nelmark sa bahay nina Sharian kung saan ay inihatid niya ito pauwi. Nakasanayan na niyang gawin iyon magmula nang ipangako niya sa sarili niya na magbabago na ang pakikitungo niya sa dalaga. It's the least he could do—not just for her but also for himself.

Aminin man niya o hindi, talagang malaki ang itinulong ng pagliligtas ni Sharian sa kanya more than a month ago. Iyon ang nagpamukha sa kanya na matagal na niyang ikinulong ang puso niya sag alit at hinanakit na dulot ng isang nakaraan. It's about time na pakawalan na niya ang lahat ng iyon at nang makapagsimula siyang muli.

At talagang malaki ang naitulong ng pakikipaglapit niya kay Sharian upang magawa iyon. Now, he's ready to release himself from the chains of the past.

Hinahalungkat niya ang kanyang bag nang makita niya ang CD na hiniram niya kay Sharian. Isinalang niya iyon sa portable DVD player na naroon sa kuwarto niya. And then he heard the first track. Isang Japanese song iyon na minsan na niyang narinig na pinatutugtog ng dalaga. 'This Love' ang title ng kanta, sang by Angela Aki.

Perfect Love In Summer 8 - Blue Paper Crane

Disclaimer: I do not own Prince of Tennis and its characters. I only own the OC's and plotline of this story.

Warning: Characters might not be in their usual selves. In other words, possible OOC

The setting of this story is in first year high school. Momoshiro and Kaidoh aren't exactly present in this story since they are still in middle school, only in their third year. Ryoma isn't present either as he was residing in America (at least he was in this story). The timeline and original anime plotline will somehow be changed in this fanfic, especially about Tezuka supposed to be going to Germany, Oishi supposedly not going to enroll in Seigaku's High School Division, and Kawamura supposedly going to quit tennis to pursue being a sushi chef. In any case, this is my story so I guess that's one of the changes that I had to do.

Enjoy reading!

-x-x-

CHAPTER 8 (Final Chapter)

Sighing heavily seemed to be the only thing that Miyako would stop doing everytime she would see a certain blue-haired boy named Yukimura Seiichi holding an old blue paper crane on his hands. He would look at it with his eyes devoid of any emotions, and yet she could tell the truth that lies hidden among those set of beautiful lavender eyes of his. Yes, she was one of his best friends. But among his set of friends (including those he considered his best friends), perhaps she was the only one who knew the real story of that paper crane he held on so dearly no matter how many years had already passed.

At this point, perhaps only she could tell that the so-called Child of God in the realm of junior tennis circuit has a heart that incessantly broke apart piece by piece, thanks to the memories that the paper crane held. It was that one small paper crane which became his garden of memories with the person who gave it to him a long time ago. And that garden of memories was exactly the reason for Yukimura to zone out every time he would look at that item.

At Least We Have Forever 12 - Surprising Connection And Unsaid Worries

AT LEAST WE HAVE FOREVER

CHAPTER 12

Surprising Connection And Unsaid Worries

---

Riya already reached her apartment and Kurama accompanied her all the way even though she told him to go home already. And since he was really insistent, she just complied and let him do what he wanted. Besides, there was nothing wrong with that.

She knew that he actually cared for her welfare and safety and she really appreciate that.

When she reached the door of her apartment, she turned slightly and faced Kurama. She gave a small bow.

"Thank you for accompanying me all the way here, although you really don't have to do something that much," she said.

Till Beyond Eternity - Chapter 3

"BAKIT BA kailangan pang dumating ang Valentine's Day? Nakakawalang-gana tuloy," tila nababagot na reklamo ni Relaina habang papasok sila ni Rianne sa school gym ng Oceanside. Tinawanan lang siya nito. Kasabay ng Valentine's Day ang School Festival ng unibersidad na tumatagal ng isang linggo kaya naman kabi-kabila ang activities at booths ng bawat colleges, school departments at clubs. Ikalawang araw iyon ng school festival at nagkataong tumapat sa Araw ng mga Puso. Wala naman sanang problema sa kanya ang nasabing okasyon. Kaya lang—

"Ako na lang ang date mo, babes!" Narinig niyang nang-aasar na sigaw ng isang taong laging panira ng araw niya. Boses pa lang nito ay sapat na upang kumulo to the highest level ang dugo niya. Nakakabuwisit!

"Iyan ang rason kung bakit nakakawalang-gana ang ganitong okasyon," inis na aniya. At lalo siyang naiinis dahil hindi niya nagugustuhan ang reaksiyon ng puso niya gayong boses pa lang ni Allen ang narinig niya. Sa loob ng mga panahong naging kaklase niya ito sa tatlong subjects niya, palaging ganito ang epekto ni Allen sa puso niya. Mukhang tumatak na yata sa puso niya ang atraksiyong unang beses niyang naramdaman pagkakita niya rito noon. Tila lumala pa iyon nang maging partner niya ito sa dance practicum may tatlong linggo na ang nakalilipas. It was the first time she was near Allen without them fighting.

Then she remembered the Sweet William that Rianne gave her—na kalaunan ay nalaman niyang galing pala kay Allen. Hindi niya nakuhang mainis sa ungas na iyon nang malaman niya ang tungkol doon. In fact, she was grateful because for the first time, someone gave her a flower. And not just any flower given to her randomly. Rianne said that its meaning was something that Allen wanted her to do in exchange of it. Nag-research siya tungkol sa kahulugan ng naturang bulaklak. Sweet William actually meant "grant me one smile". But she did what the flower wanted to say in secret. Next time na lang niya ngingitian ang ungas—kapag matino na ang pagkakaayos ng turnilyo sa utak nito at hindi na siya asarin pa.

【poem】Tanging Pakiusap Ng Puso

Ako’y minsang nagmahal nang lubus-lubos.

Ngunit nang ako’y kanyang iwan, luha’y umagos.

Ako’y tulad sa kandilang itinulos

at sa pagkabigla’y ‘di na makakilos.

Ngayong ikaw ay dumating sa buhay ko,

hindi ko na malaman ang gagawin ko.

Hindi malaman ng pusong ito ang tungo nito.

Hindi matukoy kung tunay ang pag-ibig mo.

Ngunit nang ipinaramdam mo sa akin

ang pag-ibig mo, kahit hindi sabihin,

ako ngayon sa Diyos ay humihiling.

Sana’y tunay ang pag-ibig na dumating.

Ang tanging pakiusap ng aking puso,

tunay na pag-ibig ang kailangan ko.

Iyon ang ninanais kong ibigay mo

upang ang puso ko’y hindi na malito.

Ngunit kung ‘di mo man ako mamahalin,

ako sana’y maging kaibigan pa rin.

Kahit na ganito ang laan sa akin,

'di ko pagsisisihang ika’y dumating.

【poem】Ikaw Na Nga Kaya?

Ako'y humiling na sana'y masilayan

Ang isang taong magiging kaibigan

Taon ang itinagal ng paghihintay

Bago napakawalan ang aking lumbay

Labis ang kasiyahang nadarama ko

Sa tuwing tayo ay magkasama rito

Iba ang ngiting ipinapakita ko

Kapag ika'y nariyan lang sa tabi ko

Maging sa panaginip ay nakikita

Mukha mong sa ‘kin ay nagbibigay-saya

Matamis mong ngiti ay nakikita pa

Sa mga gabing ako'y matutulog na

Ang hiling ko lang sa mahal na Bathala

Aking masilayan ang itinadhana

Ngunit pa'no malalaman kung ikaw nga

Ikaw na nga kaya ang aking tadhana?

When It Rains, It Pours...

…pero sobra naman ‘to. Kailangan talagang sobra-sobra ang buhos nito sa amin? Ilang buwan na kaming talagang pinapahirapan ng mga ito, eh. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Kahit magreklamo naman ako, wala naman akong magawa. Wala namang mangyayari, eh. Kumilos ka man, parang walang effect.

Bayad sa internet, sa bahay, sa ilaw at tubig… Normal case scenario na siguro ito sa amin since the day na talagang alam kong inuunti-unti na kaming iniiwan ng Papa ko sa ere. Iniiwan na rin niya sa amin lahat ng problemang binuo niya dahil sa pagiging hardheaded niya. Kaya ang resulta, hindi na ako makakapunta sa PHR workshop dahil kailangan nila ang perang meron sa akin na dapat sana ay gagamitin ko para sa registration fee at pamasahe ko papuntang QC. And then ito pa, ang MS ko. Returned ang resulta. Nakakawalang-gana. Parang hindi mo na talaga makita ang sarili mo na tinatahak ang gusto mo kasi nakakawala ng confidence ang lahat ng mga problemang dumarating.

Kaya kung minsan, hindi ko maiwasang kuwestiyunin kung ano pa ba ang use ng mga pinaggagagawa kong ito. Nakakainis!

【poem】Alaala Ng Isang Paalam

Isang gabi, ako’y tumingin sa buwan

At muling naalala ang isang nakaraan

Alaala ng isang pamamaalam

Na ‘di ko kailanman kayang kalimutan

Luha ang naging kapalit ng paalam

Sapagkat wala na itong kahihinatnan

Ang pag-ibig mo’y naging mapanlinlang

At hinayaan ang puso ko’y sugatan

Ang mukha mo’y lagi kong nasisilayan

Kahit na ninanais kong kalimutan

Ngiti mo ay hindi magawang lumisan

Sa puso kong sa iyo ay nagmamahal

Luha ko’y hindi ko magawang pigilan

Puso ko’y nadurog nang iyong iwanan

At hindi ko magagawang kalimutan

Hapding kaakibat ng iyong paglisan

Ito ang alaalang nais limutin

Ngunit ang panalangin ko’y ayaw dinggin

Hanggang kailan ako paluluhain

Ng pag-ibig mong ‘di na laan sa akin?

【poem】Paano Kita Mamahalin?

Minsan ako'y nagtanong

Kahit hindi masagot

'Pagkat ang puso'y lito

At hindi sigurado

Paano ba magmahal

Kung ika'y nahihiya?

Pa'no ba ipakita

Tunay na nadarama?

Takot ang nagkukubli

Kaya hindi masabi

At takot na iwaksi

Pag-ibig sa 'sang tabi

Pa'no ka mamahalin

Kung lumayo kang pilit?

Tunay ba ang pag-ibig

Na alay mo sa akin?

【poem】Sa Pagsapit Ng Gabi

Sa paglubog ng araw

Ako'y nagpapaalam

Sapagkat isang araw

Ang nagdaan na naman

Sa pagsapit ng dilim

Nakita ang bituin

Lahat ay nagniningning

At ako'y napatingin

Ngunit hindi ang buwan

Ang nais masilayan

Sapagkat sa isipan

Laman ay alaala

Mga panaginip ko

Ikaw ang laman nito

Alaala'y narito

Bahagi ng puso ko

【poem】Manatili Ka Lang

Nang ika'y makilala

Nabuhay ang pag-asa

Pag-ibig ay nadama

Takot lang ipakita

Ngunit ako'y binigyan

Isang damdaming tunay

Tapat na nasilayan

Pag-ibig na hinintay

Subalit ang pangamba

Pa'no kung lumisan ka?

Makakaya ko nga ba

Kung ika'y mawala na

Kaya ako'y nagdasal

Upang Kanyang pakinggan

Ang aking kahilingan

Manatili ka lamang

【poem】Sa Pagpatak Ng Ulan

Ako ay napatingin

Sa bituing maningning

Nadama ko ang hangin

Na umihip sa akin

Pumapatak ang ulan

Luha ko'y sumasabay

Ako ay namaalam

At lumbay ay hinagkan

Ako ay nagdurusa

At aking naalala

Pag-ibig na sininta

Ngayon ay naglaho na

Ang ula'y pumapatak

Nakadama ng habag

Hindi nga ba mapalad

Puso kong laging salat?

【poem】Sa Araw Ng Puso

Hindi ko iniisip

Ni hindi ko masambit

Sumalit sumisingit

Maging sa panaginip

Sa araw na magdaan

Ika'y nasisilayan

Ngunit 'di malapitan

Pangamba'y nangunguna

Pilit ko mang ikubli

Sa pusong nangingimi

'Di ko maililihim

Kahit na ano'ng gawin

At sa araw ng puso

Sana ay malaman mo

Hiling ko lang sa iyo

Sana'y maramdaman mo

【poem】Ang Alay Sa Tadhana

Nagsimula ang araw

Na humiling sa Kanya

Nagdasal na makita

Ang s'yang itinadhana

Ang ibon ay umawit

Ang bitui'y nagningning

Umigting ang damdamin

Ano'ng ibig sabihin?

Nakita ko na siya

Ang s'yang itinadhana

Subalit may pangamba

Puso ko ay may kaba

Kung s'ya ang tadhana ko

Sana nga'y malaman ko

Ito'y isinulat ko

At aking alay sa iyo

Indigo Love - Chapter 2

AGAD NA ipinarada ni Rianne ang kotse niya sa parking space ng isang restaurant na nadaanan niya pagkarating niya sa bayan ng San Rafael. She decided to have her vacation back to her hometown dahil alam niyang mas kakalma siya kapag namalagi siya doon. Nag-file siya ng indefinite leave sa suhestiyon na rin ng kanyang ina upang lubusan daw ang pamamahinga niya. Isa pa ay may nais din siyang balikan sa lugar na iyon kaya naisipan niyang doon na lang pumunta.

Matapos kumain ng lunch ay naisipan niyang manatili muna doon nang ilang sandali. Wala pa siyang solidong plano kung saan nga ba siya pupunta pagkatapos niyon. Ang tanging ginagawa lang niya bilang pampalipas-oras ay ang wala sa sariling pagtingin sa baso ng tubig sa harap niya at paminsan-minsan ay ang pagtingin sa labas ng restaurant. Nakapuwesto siya sa table na katabi lang ng malaking glass window kaya kitang-kita niya ang mga kaganapan sa labas.

For the eighth time she glanced outside the restaurant, something caught her attention. Or rather someone na ngayon ay nasa tabi ng kanyang kotse at tila sinisilip nito ang nasa loob niyon. What was weird, she wasn't feel alarmed for some reasons. Napangiti pa nga siya nang makita niya itong nagsusuklay ng buhok nito at gamit ang sariling reflection sa tinted na salamin ng kanyang kotse ay sinisipat nito ang itsura. Nang sa tingin nito ay okay na ang itsura nito ay kinindatan nito ang sariling repleksiyon at saka umayos ng tayo bago nilingon ang restaurant. Tumingin sa direksiyon niya ang guwapong lalaking ngayon ay malaya na niyang nasisilayan. Hindi niya maintindihan kung paano at bakit subalit bigla siyang nakaramdam ng hindi maipaliwanag na pagkabog sa dibdib niya.

Sino kaya iyon? At bakit siya nakatingin sa direksiyon ko? Pero in fairness, ang guwapo niya. Familiar, too... saisip niya habang tinitingnan pa rin ang lalaking iyon na ngayon ay nakangiti na at nakatingin sa kanya. Wait! Siya? Siya ba ang tinitingnan nito?